Ameryka

Najbardziej historyczna amerykańska trasa to słynna Route 66 lub też U.S. Route 66, popularnie Mother Road (lub Autostrada Willa Rogera). Otwarta 11 listopada 1926 roku trasa drogowa w USA o długość 2448 mil (3939 km) łączyła Chicago z Los Angeles. Przebiegała przez stany Missouri, Kansas, Oklahomę, Teksas, Nowy Meksyk, Arizonę i Kalifornię, by zakończyć swój bieg w Los Angeles. Od 1936 przedłużona do Santa Monica.

Na przestrzeni swojego istnienia Droga 66 przeszła wiele przeróbek. Całość trasy uzyskała utwardzoną nawierzchnię w 1938 roku. Swoją największą świetność przeżywała w okresie wielkiego kryzysu lat 30. XX wieku. Była wtedy główną magistralą wiodącą fale emigrantów ku zachodowi, głównie do Kalifornii. Trasa spowodowała rozwój miejscowości (stacje benzynowe, motele, restauracje, bary, centra handlowe). W latach 50. XX wieku powstał w USA system międzystanowej sieci autostrad (Interstate Highway). Ponieważ uznano, że Router 66 nie spełnia standardów nowoczesnej arterii komunikacyjnej została oficjalnie skreślona z listy autostrad krajowych w roku 1985, kiedy została zastąpiona przez autostradę Interstate 40. Była inspiracją dla wielu twórców. Exodus fali emigracyjnej lat 30. XX wieku opisał John Steinbeck w słynnej powieści “Grona Gniewu.” W 1946 jazzowy i rockowy kompozytor Bobby (Robert) Troupe stworzył piosenkę “Get Your Kicks on Route Sixty Six” opisującą jego podróż po Router 66 (If you ever plan to motor west / Travel my way, the highway that’s the best / Get your kicks on Route 66!) Stała się ona jednym z największych przebojów (prawie 100 interpretacji – od Nat King Cole, poprzez Bing Crossy, Chucka Berry, The Rolling Stones aż po Depeche Mode). Do legendy Route 66 nawiązuje też animowany film z 2006 r. „Auta” w reżyserii Johna Lassetera.

Zachowane fragmenty, biegnące przez stany Illinois, Nowy Meksyk, Arizonę i Kalifornię (Chicago – Springfield – St. Louis – Tulsa – Oklahoma City – Amarillo – Alburquerque – Flagstaff – Los Angeles), zostały uznane za krajową widokową drogę boczną (National Scenic Byway) o nazwie Historic 66 Route (www.historic66.com , www.routepulse.com). W tej formie powróciła na mapy USA w latach 1990. Jej popularność wzrosła gwałtownie kiedy Tom Synder wydał, w roku 1990, swój pierwszy „Przewodnik po Drodze 66”. Jeżdżą nią nie tylko Amerykanie. Legenda “Matki wszystkich dróg” jest kultywowana również w Europie.

Największym wyzwaniem obu Ameryk jest Autostrada Panamerykańska (Pan-American Highway, Carretera Panamericana), droga, mająca na celu połączenie krajów obu Ameryk, od północy od Alaski, poprzez Amerykę Środkową, po południe do Argentyny. W zasadzie jest to system dróg i autostrad połączonych szeregowo a niekiedy również równolegle.

Łączna długość całej trasy, liczonej od kręgu polarnego na Alasce do miasta Ushuaia w Argentynie, wynosi około 25750 km. Oprócz tej trasy Panamericana ma wiele odnóg, łączących większość krajów Ameryki Południowej.

Autostrada Panamerykańska przebiega kolejno przez następujące państwa: USA (Alaska), Kanada, USA, Meksyk, Gwatemala, Salwador, Honduras, Nikaragua, Kostaryka, Panama, Kolumbia, Ekwador, Peru, Chile, Argentyna. Ponadto jej odnogi odchodzą do Wenezueli, Boliwii i Paragwaju.

Droga liczona jest od koła podbiegunowego północnego, na Alasce, która jest częścią James Dalton Highway prowadzącej z Fairbanks na samą północ do Prudhoe Bay. Prowadzi ona przez Fairbanks, drogą Alaska Highway [A2] do granicy, niedaleko Beaver Creek na Jukonie w Kanadzie. Od Beaver Creek, przez Whitehorse drogą Alaska Highway [1]. W stanie Kolumbia Brytyjska droga zmienia oznaczenie na [97] i prowadzi do Dawson Creek, gdzie kończy się nazwa Alaska Highway.

Z Dawson Creek w Kolumbii Brytyjskiej, przez Prince George drogą Cariboo Highway i krajową [1] do Vancouver, potem po przekroczeniu granicy z USA niedaleko miasta Blaine, autostradą Interstate 5 [I-5] przez Seattle, Olympia i Vancouver w stanie Waszyngton, Portland, Salem, Eugene w Oregonie, Sacramento, Los Angeles, San Diego w Kalifornii. Następnie drogą [I-8] do Casa Grande w Arizonie, [I-10] do Tucson i [I-19] do granicy z Meksykiem w mieście Nogales. W Meksyku drogą [Mex 15D] (Mex oznacza drogę krajową a z dopiskiem “D” oznacza autostradę, często płatną) przez Hermosillo w stanie Sonora, Mazatlán w stanie Sinaloa. Z Mazatlán do Durango w stanie o tej samej nazwie prowadzi droga [Mex 40] a z Durango do Monterrey leżącego w stanie Nuevo León droga [Mex 40D].

Istnieje też drugi wariant prowadzący z Dawson Creek, przez Prince George w Kolumbii Brytyjskiej, Edmonton w stanie Alberta, Saskatoon w stanie Saskatchewan, Winnipeg w stanie Manitoba. Następnie na południe drogą [75] do granicy z USA i dalej [I-29] do Grand Forks. Stąd do Duluth, w Minnesocie drogą stanową [2], gdzie zaczyna się droga Interstate 35 [I-35], albo do Minneapolis (na skróty). Dalej na południe, droga [I-35] przebiega przez Des Moines w stanie Iowa, Kansas City w stanie Missouri, Wichita w Kansas, Oklahoma City w Oklahomie, Dallas, lub Fort Worth w Teksasie, dalej przez Austin, San Antonio do Laredo na granicy z Meksykiem. Po przekroczeniu granicy kontynuacją jest droga krajowa [Mex 85] przebiegająca przez Monterrey.

Z Monterrey, biegnie drogą Mex 85, przez Ciudad Victoria, Pachuca, do miasta Meksyk. Dalej autostradą Mex 150D na południe przez Puebla, Mex 135D do Oaxaca. Z Oaxaca na wschód drogą Mex 190 przez Tuxtla Gutiérrez i San Cristóbal de Las Casas w Chiapas, do granicy z Gwatemalą. Tuż za granicą, w miasteczku La Mesilla rozpoczyna się Central America Highway 1 [1]. Dalej na południowy wschód, przez Huehuetenango, miasto Gwatemalę, Jutiapę, do granicy z Salwadorem w San Cristobal Frontera.

W Salwadorze droga przechodzi przez miasta Santa Ana, San Salvador, San Salvador. Pierwsze miasto w Hondurasie to Nacaome, skąd niedaleko do stolicy Tegucigalpa. Dalej przez Choluteca do granicy w San Marcos de Colón. W Nikaragui przejeżdża się przez Estelí, Managua, Jinotepe, za granicą z Kostaryką, Liberię, Alajuelę, San José, San Isidro i Palmar Sur. Granicę przekracza się w panamskim miasteczku La Concepción i jadąc na wschód mija się miasto David, Kanał Panamski, miasto Panama, Cañita, aż do miasteczka Yaviza. Tu kończy się północnoamerykańska część autostrady. Na przeszkodzie stoi Darién Gap, górzysty obszar bagnistej dżungli. Dopiero 90 km dalej droga zaczyna się ponownie, już na terytorium Kolumbii. Aby kontynuować podróż z Panamy dalej na południe, trzeba ominąć Darién Gap. Trzeba wówczas skorzystać z drogi morskiej.

Oprócz rejsu do Kolumbii można popłynąć do któregoś z portów w Wenezueli. Należy jednak podkreślić, że w Wenezueli każda autostrada nazywana jest Panamericaną, tak więc określanie jej dokładnego przebiegu jest trudne. Istnieją jednak dwie główne drogi uznawane za autostradę panamerykańską.

Pierwsza drogą idzie wzdłuż wybrzeża z La Guaira przez Cumaná, Barcelonę, stolicę Caracas, San Cristobal do granicy z Kolumbią w San Antonio del Táchira. W Kolumbii przez miasto Cúcuta i Bogotę dojeżdża się do miasta La Uribe, leżącego około 85 km na północ od miasta Cali. Druga droga w Wenezueli biegnie z miasta Barcelona, położonego na wybrzeżu na południe przez Ciudad Bolivar, El Dorado do miasta Santa Elena de Uairen, położonego niedaleko granicy z Brazylią.

W Kolumbii nie ma drogi doprowadzonej do granicy. Jeśli powstanie, będzie łączyć się z istniejącą drogą w okolicach miasteczka Chigorodo. Najbliższy port jest w mieście Turbo, skąd droga idzie na południe, przez Chigorodo, Medellin, Cali, Pasto, w Ekwadorze autostradą Ecuador Highway 35 [E-35] przez Tulcán, Quito, Loja, do Macara, przy granicy z Peru. W Peru Panamericana prowadzi przez Tumbes, Piura, Lima, Nazca, Tacna, do granicy z Chile, niedaleko miasta Hospicia.

W mieście Nazca znajduje się odbicie do Boliwii (przez Cusco, Juliaca, Puno), dochodzące do jej stolicy, La Paz. Jest to droga uznawana za część Panamericany.

Do La Paz można także dojechać przez Arequipę, Juliakę i Puno.

Z La Paz można podróż kontynuować przez miasta Cochabamba, Santa Cruz, Camiri w Boliwii, Filadelfia i Asunción w Paragwaju, Resistencia, Santa Fe, Rosario do Buenos Aires.

Alternatywna trasa prowadzi z La Paz przez Oruro, Potosi w Boliwii, Salta, San Miguel de Tucumán, Córdoba, Rosario do Buenos Aires w Argentynie.

W Chile droga nr 5, przez Arica w Tarapacá, Pozo Almonte, Maria Elena, Antofagasta (mijane), Caldera do La Serena. Droga [5] prowadzi dalej na południe, przez Santiago de Chile, ale Panamericana skręca na wschód, do granicy z Argentyną. W Argentynie droga [7] biegnie przez Mendoza, San Luis, Mercedes, Rufino, Junin i San Miguel do Buenos Aires. Ze stolicy biegnie na południe [3] przez Bahia Blanca, Viedina, Trelew, Comodoro Rivadavia, Rio Gallegos, ponownie przechodzi przez Chile (okręg Magellan), by powrócić do Argentyny na Ziemię Ognistą, czyli Tierra del Fuego i zakończyć się w mieście Ushuaia.


  • Witaj w świecie globtroterów!

    Drogi internauto, niezależnie czy jesteś uroczą przedstawicielką       piękniejszej połowy świata czy też członkiem tej brzydszej. Wędrując   z  nami, podróżowanie przestanie być dla Ciebie…

    czytaj dalej

  • Jak polscy globtroterzy odkrywali świat?

    Historia „polskiego” poznawania świata zaczyna się całkiem efektownie. Pierwszy – jeżeli można go tak nazwać – polski globtroter był jednym z głównych uczestników…Zobacz stronę

    czytaj dalej

  • Relacje z podróży

Dołącz do nas na Facebook'u